Urząd Miasta Lubońportal informacyjny

Uroczyste otwarcie zakładów Koehlmanna odbyło się w listopadzie 1904 roku. Pruscy budo­wniczowie wybrali ekspozycję fron­talną, w stosunku do dzisiejszej ul. Armii Poznań, przy której usytuowano kilka budynków administracyjnych i osiedle przyfabryczne, z willą dyrektora. Za nimi, w liniach równoległych, pobudowano krochmalnię, suszarnię mączki ziemniaczanej, oraz suszarnię wycierki ziemniaczanej. W 1907 roku powstał oddział produkcji dekstryn. Chociaż gmachy fabryki przetworów ziemniaczanych odznaczały się imponującą wielkością, okazały się jednak mniej monumentalne niż te, należące do sąsiedniej fabryki drożdży. Budynki fabryki Koehlmanna zbudowano w awangardowym wówczas stylu, nazywanym „Jugendstil” (styl młodzieżowy lub młody styl), a w Polsce „secesją”. Architektura ta była niezwykle ozdobna. Stąd dekoracyjne układy okien, wnęk i balkonów, efektowne gzymsy i szczyty, a także napisy i daty realizacji. Obecnie, po zmianach właścicielskich, na terenie dawnej fabryki Koehlmanna powstają budynki osiedla firmy PAJO. Z ocalałych zabytków podziwiać można nieliczne budynki objęte ochroną konserwatorską oraz domy dawnego osiedla przyfabrycznego. W okolicy na miejskim skwerze naprzeciw dawnego Lubońskiego Ośrodka Kultury „Pod Kominem” (wcześniej: kino „Wrzos” i Klub Fabryczny WPPZ) znajduję się również obelisk, upamiętniający 18 pracowników WPPZ, którzy zginęli w 1972 roku w wyniki wybuchu dekstryny- największego dramatu w dotychczasowej historii Miasta Luboń.

Przy wejściu do fabryki widać ruiny niegdyś okazałej willi. To dawny dom dyrektora zakładów, utrzymany w stylu niemieckiej secesji. Widoczna z ulicy zabudowa to domy mieszkalne i budynki administracyjne. Natomiast obiekty produkcyjne zlokalizowano w głębi.