Artykuły
Fabryka drożdży została zbudowana w 1904 roku dla rodziny Sinnerów. Jej stylistyka zachowuje cechy klasycznej niemieckiej architektury drugiej połowy XIX wieku. Charakteryzuje się ona eklektyzmem, czerpiącym z ulubionych w państwie pruskim stylów „rycerskich“: romańskiego i gotyckiego. W skład fabryki drożdzy wchodziły: 6-kondygnacyjna słodownia przypominająca gotycką architekturę sakralną, 7-kondygnacyjna drożdżowania mająca cechy zamku rycerskiego, spichrz zbożowy, wieża ciśnień, chłodnia kominowa, kotłownia, maszynownia, warsztaty, gorzelnia, kantyna i budynek biurowy. Szczególną atrakcję stanowi jedyny zachowany do dziś wysoki komin, ozdobiony misterną ceglaną dekoracją oraz żeliwna płyta, sygnowana datą 1903 rok. Fabryka posiadała własną bocznicę kolejową oraz ujęcie wody z 18 studni. Dziś dawna drożdżownia jest własnością przedsiębiorstwa „Lubanta” S.A., a właścicielem słodowni i kilku najstarszych obiektów jest firma P.H.U. Marek Zimliński. Integralną częścią zespołu zabytkowych budynków jest osiedle przyfabryczne, przy ul. Cyryla Ratajskiego z willowymi domami kadry administracyjnej i inżynieryjnej fabryki Sinnerów. Architektura budynków mieszkalnych stylistycznie koresponduje z zabudową fabryczną, tworząc granicę pomiędzy zakładami Sinnerów a fabryką Koehlmannów.
Idąc ul. Armii Poznań nie sposób pominąć dwóch monumentalnych budynków: jaśniejszej słodowni nawiązującej architekturą do sakralnego gotyku oraz ciemniejszej drożdżowni o cechach zamku rycerskiego. Nieco więcej można zobaczyć wchodząc na teren stacji kontroli pojazdów (ul. Armii Poznań 49).
